پندی زیبا

ترک دنیا کار پسندیده ای نیست و هنر آنست به مانند مردم زندگی کنی و با آنان نشست و برخاست نمایی و معامله کنی، در حالی که دل به دنیا نبندی و فریفته ی آن نشوی. حرص و طمع سبب غفلت و چه بسا تباهی آدمی گردد. هنگامی که می دانیم هر لحظه ممکن است مرگ ما را در آغوش بگیرد، چه جای غرق شدن در رؤیاها و آرزوهای فانی دنیویست زیرا آنچه که با خود بهمراه می بریم، اعمال ماست، نه کالای دنیا. البته نباید از زندگی غافل شد و یادی می کنم از حدیث فوق العاده ی امام حسن (د) که می فرماید: "برای دنیای خود چنان کار کن که گویا همیشه خواهی بود و برای آخرت خود چنان که گویا فردا خواهی مرد". بهر حال نبایست فراموش کرد که راه آخرت، عبور از دنیاست و یکبار مجال کاشت بیش نیست و هر که هرچه کاشت، در آخرت برداشت می کند